Rozdział 2

                        
On:  
- Bo na seks nie masz co liczyć- dodała, a on poczuł się jakby

ktoś właśnie wymierzył mu policzek.

- Co? Chciałem tylko porozmawiać, masz niesamowity głos,

ogólnie...jesteś niesamowita. Za kogo ty mnie w ogóle

wzięłaś?

- Nie jestem odpowiednią osobą dla Ciebie, nie ta partia,

wracaj do swojego statycznego życia zanim stanie Ci się

krzywda chłopcze. - kolejny policzek.

- Ale...może mógłbym Ci jakoś pomoc. - wyszeptał patrząc

wprost w jej duże, zielone oczy, nie miały w sobie blasku

jaki powinny, wydawały się takie obojętne, puste...bez życia.

- Tak, zostaw mnie w spokoju, dalsza rozmowa ze mną nie jest

dla Ciebie dobra. - odpowiedziała mu pewnym głosem i tym

razem przechylając butelkę którą dał im barman wyszła z

lokalu chwiejnym krokiem.

Spojrzał na nią ten ostatni raz, blade, wychudzone nogi

wydawały się nadal seksowne, a ona, pijana, mająca go gdzieś,

taka przepełniona erotyzmem.

Chciał tu przyjść po to, żeby lepiej się poczuć, a tymczasem

teraz czuł się jak totalny wrak człowieka, mający ochotę

zamknąć się przed całym światem, na wieczność...

   

Ona:                                                         

Otworzyła szeroko drzwi podpierając się framugi aby nie

upaść.

Podbiegł do niej Taylor, perkusista, przyjaciel, chyba jedyny

jakiego miała, znali się jeszcze od podstawówki kiedy to

snuli marzenia o zespole. Marzenia...jedyne co człowiekowi w

pewnych sytuacjach pozostaje.

- Kotku, upiłaś się, skąd to masz? - wskazał palcem na

butelkę którą wciąż trzymała w dłoni, jednocześnie

podtrzymując ją w drodze do samochodu.

- Jakiś napalony szczeniak w środku mi posta...- nie

dokończyła zginając się w pół i wymiotując na chodnik.

Obudziła się z ogromnym bólem głowy nie pamiętając nic z poprzedniego wieczoru. 

Wysunęła nogi za wąskie łóżko rozglądając się dookoła. Jej pokój. Niczym nie pomalowane ściany z czerwonych cegieł, stare drewniane biurko, szafa i komoda. No i to twarde, niewygodne łóżko. Wsunęła na siebie wytarte, czarne jeansy i luźny szary T-shirt, który mimo tego że był czysty, dopiero wyprany, pachniał tytoniem.

Nagle poczuła niesamowity głód, lecz nie głód związany z nieprzyjmowaniem jakichkolwiek pokarmów od wczorajszego poranka. Tak naprawdę pragnęła wciągnąć porządną kreskę.

Otworzyła pierwszą szufladę biurka, całą opróżniając w oszukiwaniu małego woreczka, nic.

Druga, nic. Trzecia, pusto.

- Robert! - wydarla się i nie oczekujac na odpowiedź wparowała do pokoju brata.

- O cześć An - jego "koleżanka" leżąca na nim głupkowato się do niej uśmiechnęła.

- Daj mi pieniądze! - wydarła się nie zwracając uwagi na dziewczynę.

Nie dostała odpowiedzi,w pokoju unosiła się tylko cisza przerywana jego cichymi jękami.

- Niech Cię szlag! - wyszła trzaskając drzwiami. 

Zapukała cicho do pokoju Taylora.

- Wejdź.

 Uchyliła drzwi, chłopak oglądał telewizje. 

- Pożyczyłbyś trochę kasy? - spytała niepewnie, wchodząc do pomieszczenia.

 - Kotku, wiesz ze nie, nie mam, poza tym oboje wiemy na co to wydasz. 

Spójrz mi prosto w oczy - wyszeptał a ona posłusznie na niego spojrzała. 

Nie potrafiła kłamać. Nie jego.

- Potrzebuje tego Taylor, wiesz jak bardzo potrzebuje - wyjęczała niemalże z bólem. 

- A co z pieniędzmi za wczorajszy koncert?

 - Dostaliśmy tyle co kot napłakał i wszystko poszło na rachunki. 

Zostań tu, nie idź nigdzie - spojrzał błagalnym wzrokiem.
 - Proszę, Ann - musnął jej dłoń próbując ją złapać.

Nie było już czego, zamknęła za sobą drzwi i pospiesznie narzuciła na ramiona pierwszą, lepszą bluzę zgarniętą z wieszaka po drodze.
 - Kurwa jak zimno - rzuciła pod nosem wychodząc z magazynu zaadaptowanego na mieszkanie. Wyciągnęła z kieszeni własnoręcznie skręcone papierosy i odpalając jednego mocno się zaciągnęła.
 - Oby był w domu - wyszeptała rzucając to co zostało, przygniatając butem o ziemię.

Po paru minutach szybkiego marszu, momentami przechodzącego w trucht, a nawet bieg, stanęła przed wielka, żelazną bramą w  dzielnicy, w której mieszkali tylko posiadacze kont kończących się co najmniej sześcioma zerami, dzielnicy o której mogla tylko pomarzyć. Podeszła do budki z ochroniarzami.

 - Proszę powiedzieć panu Green, ze Ann ma do niego pilną sprawę.
 Ochroniarz zamknął okienko, chroniąc się przed chłodnym powietrzem aby po minucie znów je otworzyć. Lekko się uśmiechnęła.
 - Proszę, pan Green już na panią czeka.
 Szybko podbiegła do dwu drzwiowych drzwi gorączkowo pukając.
 Po chwili otworzył znany jej dobrze pięćdziesięciolatek, z szerokim, drwiącym uśmiechem na twarzy i lekko zaczerwienionymi oczami.
 - Kogo my tu mamy, dawno Cię nie było mój mały, opłacalny skarbie, czego
  chcesz? - przeszły ją ciarki, zwracał się tak do każdego
  klienta. Nienawidziła tego.
  - Kokainy, ale jest problem...
  - To go rozwiążemy maleńka, o co chodzi?
  - Nie mam pieniędzy.
  Spojrzał prosto w jej oczy, a ona już wiedziała.
  Położyła dłoń na jego rozporku mocno ją dociskając.
  - Nie kotku, tam - wskazał inny pokój na końcu którego siedzieli dwaj mężczyźni.
  - Dożylnie teraz, reszta tak jak zawsze. - wyszeptała. 

Usiadła na krześle w holu czekając, po paru minutach zjawił się, 

ze strzykawką i dwoma woreczkami.

- Wiesz co masz robić, to daje Ci teraz, jak chłopcy będą zadowoleni, 

to dostaniesz resztę i wszystkich tym sposobem uszczęśliwisz. - coraz szerzej się uśmiechając podał jej strzykawkę i cienką tasiemkę.

 Pospiesznie zawiązała ją na ramieniu wbijając igłę w rękę.

Poczuła natychmiastowa ulgę, wszystkie zmartwienia na chwilę poszły gdzieś w kąt.

Czuła się jak królowa wszechświata, jakby zaraz miała odlecieć, było tak dobrze, tak lekko, tak cholernie błogo. Weszła do pokoju z dwójką zupełnie obcych jej mężczyzn.